Trwamy nadal (jeszcze przez kilka tygodni) w roku liturgicznym, którego hasłem są słowa: "Idźcie i głoście".
22 października przeżywać będziemy Niedzielę Misyjną rozpoczynającą Tydzień Misyjny. Dzień wcześniej odbędzie się uroczysta promocja książek "Wypłyń na głębię" Barbary Zaborskiej i "Wszystko będzie dobrze" Weroniki Rataj. 
Nasza parafia wspiera pomocję książek w związku z tym, że są przepełnione chrześcijańskimi wartościami, a pierwsza z nich wręcz zachęca do wypłynięcia na głębię wiary. 
Serdecznie zapraszamy na promocję książek, która odbędzie się 21 października (sobota) o godz. 16.00 w auli I Liceum Ogólnokształcącego im. Oskara Kolberga w Kościanie. Wstęp wolny.

Fragment wprowadzenia do "Wypłyń na głębię":

Jestem przekonana, że wszyscy chrześcijanie znają słowa z Ewangelii św. Łukasza, które Jezus skierował do świętego Piotra: „Wypłyń na głębię”.

Stanisław Biel SJ wyjaśnia: Po nieudanej próbie połowu, Jezus każe Piotrowi wypłynąć ponownie na głębię. Piotr musi podjąć decyzję, której stawką jest jego poważanie i prestiż. Jest przecież fachowcem i wie, gdzie i kiedy najlepiej łowić. Ponadto jest rozczarowany, sfrustrowany. Przez całą noc nic nie złowili.

 „Wypłyń na głębię” – to jest również zaproszenie Jezusa dla nas w codzienności. Jeżeli chcemy w naszym życiu wydać owoce, musimy przekraczać siebie, swoje przyzwyczajenia, schematy. Wychodzić ze swego małego „grajdołka” i podejmować wyzwania. Inaczej wcześniej czy później urządzimy się w przeciętności. Przystosujemy do schematów, reklamy, poddamy manipulacji tych, którzy najgłośniej krzyczą[1].

O tym głównie będzie niniejsza książka. O łamaniu schematów, które przeszkadzają nam realizować się w prawdziwej łączności z Bogiem.  O stuprocentowym zaufaniu Mu. Wspaniale zobrazowała to scena z filmu „Chata”, gdy Jezus chwycił głównego bohatera za rękę i szedł z nim ramię w ramię po wodzie. Po chwili mężczyzna sam chciał dokonać tego wyczynu, ale zaczął się zanurzać. Wówczas Jezus chwycił go ponownie za rękę i powiedział: „To jest możliwe tylko ze Mną”. Możemy przekraczać swoje ograniczenia, ale tylko w ścisłej łączności z Bogiem w Trójcy Jedynym.

            Obserwując ludzi, którzy za wszelką cenę chcą być sterem swojego życia, pomyślałam o pewnej analogii. Otóż od kilku lat coraz popularniejsze stają się gry miejskie. Jest to zmodyfikowana i dużo bardziej profesjonalna wersja podchodów – w mieście. Wyobraźmy sobie, że miliony ludzi biorą udział w gigantycznej grze miejskiej, której stawką są nagrody z naszych marzeń – każdy w to miejsce może wstawić swoje np. podróż dookoła świata, piękny dom w górach, szczęśliwa rodzina, zdrowie, trening z ulubionym sportowcem, selfie z idolem muzycznym…

Zatem bardzo zależy nam na tym, aby wygrać. Oczywiście nie jest to łatwe – czeka nas wiele zadań i decyzji z tym związanych. Mamy podpowiedzi, ale to od nas zależy czy z nich skorzystamy, czy też nie. Poza tym musimy rozróżnić, kto nam sprzyja i radzi nam dobrze, a kto liczy na naszą porażkę.

Podobnie jest w naszym życiu, tyle że stawka jest dużo większa, ponieważ walczymy o naszą wieczność – o zbawienie. Mamy okazję korzystać z podpowiedzi zawartych w Piśmie Świętym, ku zwycięstwu kierują nas także duszpasterze i ludzie, którzy kierują się nauką Kościoła. Spotykamy także tych, którzy bardziej lub mniej świadomie wprowadzają nas w błąd. Ta druga grupa jest, niestety, w przeważającej ilości. To my musimy cały czas w naszym życiu podejmować  decyzje, czyich wskazówek chcemy słuchać, zgodnie z jakimi wartościami chcemy żyć. Jest to bardzo trudne zadanie i dlatego warto prosić Boga o wsparcie, o Łaskę, o Boże błogosławieństwo.

Wracając do porównania z grą miejską: gdybyśmy mieli okazję skorzystać z pomocy organizatora tejże gry, który nie realizuje za nas zadań, ale wspiera nas w osiągnięciu celu, ilu z nas odtrąciłoby wyciągniętą dłoń? Przypuszczam, że jeśli nie wszyscy, to zdecydowana większość chętnie wsparłaby się na silnej podporze. Zatem… dlaczego w życiu tak wielu ludzi odtrąca Boga i twierdzi, że sami wiedzą lepiej, w jaki sposób ma wyglądać ich życie?

* * *

Dlaczego postanowiłam napisać i wydać książkę na powyższy temat?

W rozdziale Idźcie i głoście, czyli… róbcie raban wspominam o tym, że „każdy ochrzczony jest powołany przez Boga do zaangażowania się na rzecz głoszenia światu Ewangelii”. Zatem to zadanie dotyczy także mnie. Czy to oznacza, że czuję się osobą lepszą od innych, ponieważ chcę ich pouczać, w jaki sposób „wypływać na głębię” wiary chrześcijańskiej i zaufania Bogu? Wręcz przeciwnie. Mam świadomość, jak wiele jeszcze muszę się nauczyć i ile własnych słabości powinnam przezwyciężyć. Dlatego dzielę się z innymi tym, co mi pomaga wzrastać w wierze. Uważam, że powinniśmy wiedzieć, nad czym i w jaki sposób musimy popracować, aby „płonąć” dla Boga.

Niejednokrotnie słyszałam wypowiedzi ludzi wierzących, którzy mają pretensje do duszpasterzy o to, że ciągle mówią o naszych słabościach, że zbyt mało nas chwalą i doceniają. Porównam tę sytuację do trenera przygotowującego sportowca do ważnych zawodów. Czy gdyby mentor powtarzał swemu podopiecznemu, że jest już tak dobry, że nie musi więcej trenować i może spokojnie oczekiwać startu w zawodach, to efekt byłby właściwy? Olimpijskie medale kosztują tysiące godzin ciężkiego treningu, litrów potu, a czasem nawet krwi. Gdy sportowiec staje na podium i słyszy Mazurek Dąbrowskiego, to jest pewien, iż było warto…

Święty Paweł w drugim Liście do Tymoteusza pisze:

Stoczyłem piękną walkę, bieg ukończyłem, wiary dochowałem. Teraz już czeka mnie wieniec sprawiedliwości. W owym Dniu poda mi go Pan, sprawiedliwy Sędzia, a poda nie tylko mnie, ale wszystkim , którzy umiłowali Jego przyjście [2] (2 Tm 4,7-8).

Życzę WSZYSTKIM, czyli także sobie, abyśmy ukończyli życiowy bieg w taki sposób, że w nagrodę otrzymamy wieniec sprawiedliwości. Tak nam dopomóż Bóg.